Το Δώρο των Θεών στους Ανθρώπους

Μες τα αιώνια χώματα της γης αυτής, πολύπαθους, αθάνατης και ευλογημένης δυο φωνές ψιθύριζαν μυστικά πως η μαγεία αυτού του τόπου είναι ένα δώρο των θεών στους θνητούς.
Ένα δώρο που τριγυρίζει αιώνες τώρα στις παρέες των ποιητών και των ζωγράφων, ντόπιων και ξένων. Ένα δώρο με χρυσαφένια όψη που πέρασε από τη καρδιά στην πένα τους και ακολούθησε τη διαδρομή μιας ανάμνησης, ενός ονείρου μακρινού και μιας χαράς κρυμμένης.

Έχει χρώμα πράσινο, μα δεν είναι σαν τα άλλα, λαμπυρίζουν βαθιά του και εκπνοές θεών, όλες τους πράσινες – μα διαφορετικές, έτοιμες να αποκαλύψουν τα πιο μεγάλα μυστικά αυτού του κόσμου. Και ναι! Σε κάποιους τα αποκάλυψαν! Είπαν για την κρυμμένη σοφία, για την αγέρωχη καρδιά που δεν λυγίζει με το φύσημα του ανέμου, για την υπομονή και την καρτερικότητα που γεμίζει με πίστη και δύναμη τον νου… τα είπαν όλα με κάθε λεπτομέρεια.

Τα αποκάλυψαν σε χρωματιστούς ποιητές και φωτεινούς λογοτέχνες.. μα εμφανίστηκαν και σε εκείνους που δίνουν ζωή στο χώμα. Και αλήθεια… σ’ εκείνους χαρίστηκαν με έναν τρόπο άλλο, πιο γλυκό και μητρικό.
Στους καλλιεργητές αυτής της γης, που τη φροντίζουν και χρωματίζουν, σαν ζωγράφοι ουράνιοι, τους κάμπους και τα λαγκάδια της. Μια στέρεη αγάπη, ατόφια και αυθεντική.

Μια τροχιά που αδιάκοπα χαράζεται, σ΄ ένα σύμπαν αέναο και συνεχές, εδώ σ’ αυτή τη γωνιά υπάρχει μια χούφτα γη, σαν σμαραγδένιο πετράδι, που αγκαλιάζει παρέες, γίνεται μητέρα για τα παιδιά της – τα θρέφει τα ακούει, όπως άκουσε εκείνη τη τελευταία νύχτα τον δημιουργό της. Οικοδέσποινα και τέχνη, γίνεται φως βυζαντινό και αρχαίο δέος, γίνεται στέφανο νίκης και χαράς, γίνεται ιστορία και παράδοση και λαχτάρα και προσμονή..

Είναι η ελιά.
Είναι το μεσημέρι και το φως του.
Είναι ακόμη ένα δώρο από εκείνη σε εμάς Και από εμάς σε σένα..