Πως γεννήθηκε το MESIMERI

Σε μια φωτεινή χώρα της Μεσογείου, με ήλιο άπλετο και φως ουράνιο!
Ένας τόπος, μια κουκίδα στον χάρτη, μια στάλα από Θεό, μια κουταλιά από γλυκό λεμόνι και μια χειραψία δυνατή, και ένα μεγάλο τρανταχτό χαμόγελο να τη συνοδεύει.
Μια χώρα στριμωγμένη ανάμεσα σε άλλες, φίλες της και αυτές, τους δίνει και της δίνουν, τη διαμορφώνουν, της φορούν καινούρια ρούχα που αλλάζουν με τον καιρό. Ένας τόπος με ψιθύρους των προγόνων στα χώματά του, που υπενθυμίζουν σε όσους τώρα τα πατούν πως η δύναμη, το πάθος, τα ιδανικά, η ψυχή της είναι άχρονα, αέναα, προκαθορισμένα.
Σ΄ αυτή τη χώρα, σε μια μικρή γωνιά της στα δυτικά, ξημέρωσε άλλο ένα μεσημέρι. Για μια ακόμα φορά ο ήλιος μεσουράνησε και χαμογέλασε στους ανθρώπους της, στα δέντρα της και μ΄ ένα θρόισμα των φύλλων, τους εκμυστηρεύτηκε πως εδώ είναι το μυστικό της ζωής που μπορούν να ανακαλύψουν.
Η θάλασσα κυμάτιζε και σ’ εκείνο το μεσημεριάτικο εσταντανέ δυο άνθρωποι που αποφάσισαν να φύγουν από την κρύα Γενεύη με τις πολλές ευκαιρίες, για να ζήσουν για πάντα, μαζί με τις δυο τους κόρες, στην χώρα που τους γέννησε, απολάμβαναν τον χορό της.
Εκείνη τη στιγμή, εκείνο το μεσημέρι αποφάσισαν να μιλήσουν για όλα τα γεννήματα, τα δημιουργήματα αυτού του τόπου, του τόπου τους. Ήταν η ανάγκη που γεννήθηκε μέσα τους, να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους της, να επικοινωνήσουν και να αφουγκραστούν και να σιγουρευτούν πως ναι! η καρδιά του τόπου τους, χτυπάει ακόμα δυνατά.
Εκείνο το μεσημέρι, με τους ήχους του, με τις φωνές των ανθρώπων γύρω τους, με τα θροΐσματα των φύλλων, αγναντεύοντας το γαλάζιο χαλί που στρώθηκε γύρω από τον τόπο αυτό με τόση μαεστρία, είπαν πως θα μιλήσουν σε όλη τη γη για αυτό που ζούσαν αυτοί εκείνη τη στιγμή. Σαν ένα έργο τέχνης που έβλεπαν και έπρεπε να το μοιραστούν.
Και το έκαναν! Δημιούργησαν παρέες, ένωσαν τις φωνές, φώναξαν και εκείνοι δυνατά όπως κάνουν πάντα οι κάτοικοί του και παρέσυραν και άλλους μαζί τους! Δέντρα και καρποί, και φύλλα και χαρά και χαμόγελα, όλα κληροδοτήματα αυτού του ήλιου που χώρεσαν στα μάτια και στα όνειρα των ανθρώπων αυτών.
Ο Κώστας και η Αγγελική είναι οι άνθρωποι του μεσημεριού. Ο Κώστας και η Αγγελική μας κάλεσαν να ονειρευτούμε μαζί τους, να βιώσουμε την εμπειρία, να επιλέξουμε το αυθεντικό, το αληθινό, το φωτεινό. Τώρα καλούν και εσένα. Η Ελλάδα είναι η χώρα του μεσημεριού.
Όσο για εκείνο το μεσημέρι;..
Σίγουρα εκείνο το μεσημέρι, δεν ήταν ένα ήσυχο ελληνικό μεσημέρι! Ήταν το μεσημέρι που γεννήθηκε το Mesimeri.!