Μεσογειακή διάθεση

Mεσόγειος.   Αυτή η υπέροχη, σχεδόν μαγική λέξη.

Αυτή η βαθιά, υπέροχη θάλασσα.

Και ας είναι μόλις μια σταγόνα στον παγκόσμιο ωκεανό.

Aγκαλιάζει τις ελληνικές θάλασσες στα ανατολικά της, με ζέστη και αλμύρα. Εμείς βέβαια τη λογίζουμε μόνο δική μας. Ολόκληρη. Την προφέρουμε γεμάτα και νομίζουμε ότι την έχουμε όλη. Μα εκείνη δεν έχει ιδιοκτήτες, μόνο εραστές που βουτούν στα νερά της και βρίσκουν λίγη από την ελευθερία που τους λείπει.

Mεσογειακό.  Αυτό το υπέροχο, σχεδόν μαγικό κλίμα.

Που όσο και αν το έχουν αλλάξει οι ανθρώπινες παρεμβάσεις μας, παραμένει φιλικό. Δικό μας και αυτό. Σαν τη θάλασσα. Έτσι το λογίζουμε. Και ας το έχουμε ταλαιπωρήσει τόσο. Τα δικά μας δεν είναι και αυτά που ταλαιπωρούμε περισσότερο σαν και θα είναι για πάντα εδώ τα ίδια; Ζεστά καλοκαίρια, που μυρίζουν χώμα. Μυρίζουν δέντρα και καρπούς. Στα μέρη μας που βρέχονται από τη θάλασσα και κυκλώνονται από τα βουνά μας, το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μας εποχή. Απλώνεται από τον Μάιο έως και τον Νοέμβριο και σπρώχνει τη διάθεσή μας στο φως. Τα μεσημέρια τεντωνόμαστε ξεκούραστα και σιγοτραγουδάμε τον Σαββόπουλο: «με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι, καλοκαίρι καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι…»

Τα καλοκαίρια στη Μεσσηνία ανθίζουν τα δέντρα και οι καρποί μας. Ανθίζουν οι μυρωδιές, τεντώνουν τις αισθήσεις μας. Τεντώνουν τα ελαιόκλαδά μας που στέκονται διψασμένα περιμένοντας τον  γλυκό Νοέμβριο να αρχίσει η σοδειά τους. Οι ελιές και το λάδι μεγαλώνουν στη Μεσσηνία. Ανάμεσα στην ένταση του καλοκαιριού και στη γλύκα του ήπιου χειμώνα μας. Ανάμεσα στα ζωηρά παιδικά μας μεσημέρια και στις ενήλικες δροσερές μας βόλτες. Ανάμεσα στις σκιές των βουνών μας και στα αεράκια της αλμύρας του τόπου μας. Το ελαιόλαδό μας, εξαιρετικά παρθένο, κλείνει στην υφή του όλη τη μαγεία της υπέροχης Μεσσηνιακής γης. Ευλογημένης. Συγκεντρώνει στα χαρακτηριστικά του όλη την αγνότητα των παιδικών μας καλοκαιριών και την σφραγίζει στις γεύσεις μας, για να μην τη χάνουμε ποτέ, ούτε και τους χειμώνες!