Η ελιά της Μεσογείου

Αναρωτιόμαστε συχνά τι είναι αυτό που μας συνδέει με το υπέροχο δέντρο της ελιάς; Γιατί το αγαπάμε τόσο; Γιατί μας προκαλεί αυτή την ακαθόριστη θετική διάθεση; Γιατί αγγίζουμε τους κορμούς του και κινητοποιούνται οι αισθήσεις μας;
H ιστορία του έχει την απάντηση! Και συνδέεται και με τον ευλογημένο τόπο μας! Kανένα άλλο δέντρο δεν ταυτίστηκε τόσο με τη Μεσόγειο, όσο αυτό της ελιάς. Η απεικόνισή της είναι αυτή του πρώτου δέντρου στην ιστορία των τοιχογραφιών που εμφανίστηκαν στον Μινωϊκό Πολιτισμό. Το κλαδί της υπήρξε σύμβολο της ιερογλυφικής γραφής της Κρήτης. Γνωρίζουμε ότι οι Μινωίτες και οι Μυκηναίοι χρησιμοποιούσαν ελαιόλαδο στη μαγειρική τους, ενώ στα μινωικά σκεύη – χύτρες που ανακαλύφθηκαν και επεξεργάστηκαν με σύγχρονες μεθόδους, βρέθηκαν υπολείμματα ελαιόλαδου. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στις αρχαίες τελετές το δέντρο της ελιάς ήταν αυτό που συμβόλιζε το καλό. Αγαπημένο. Πολύτιμο. Σύμβολο ειρήνης, προστασίας και γονιμότητας, επηρέασε τα ήθη και έθιμα των Ελλήνων και δημιούργησε τον δικό του πολιτισμό. Με κλαδιά ελιάς στεφάνωναν τους νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων και το ελαιόλαδο ήταν το βραβείο για τους νικητές των Παναθηναϊκών Αγώνων που γίνονταν προς τιμή της θεάς Αθηνάς, καθώς η ελιά ήταν το δώρο που προσέφερε η Θεά στην πόλη της Αθήνας, μαζί με το όνομά της. Με…. Θεϊκές καταβολές λοιπόν η ελιά υμνήθηκε από αρχαίους και σύγχρονους συγγραφείς και ποιητές όσο κανένα άλλο δέντρο! Τα κλαδιά, τα φύλλα της, η συγκομιδή της στόλισαν τοίχους αρχαίων παλατιών, αμφορέων και αγγείων.
Τι θα ήταν το ελληνικό, μεσογειακό τοπίο χωρίς τα δέντρα της να κυριαρχούν; Χωρίς αυτό το μοναδικό γκριζοπράσινο, σταχτί χρώμα των φύλλων τους να φωτίζει τις εκτάσεις; Φτωχότερο σίγουρα. Λιγότερο εμπνευσμένο και εμπνευστικό σίγουρα.

«Καταμεσήμερο Ιουλίου….
που κι αν ακόμα δεν υπήρχαν ελαιώνες…
θα τους είχα επινοήσει.»

-Οδυσσέας Ελύτης

όπως έγραψε και ο ποιητής για να εκφράσει αυτό που είναι στην ψυχή όλων μας.