Thought For Food Blog

Mεσόγειος. Αυτή η υπέροχη, σχεδόν μαγική λέξη. Αυτή η βαθιά, υπέροχη θάλασσα. Και ας είναι μόλις μια σταγόνα στον παγκόσμιο ωκεανό. Aγκαλιάζει τις ελληνικές θάλασσες στα ανατολικά της, με ζέστη και αλμύρα. Εμείς βέβαια τη λογίζουμε μόνο δική μας.

Η ψυχή του κόσμου είναι η δημιουργία, και η δημιουργία δε μπορεί παρά να είναι τέχνη. Εκείνο το θείο στοιχείο με το οποίο δημιουργήθηκε ο κόσμος, εκείνο το στοιχείο έχει δοθεί στον άνθρωπο, για να δημιουργεί και αυτός με τη σειρά του και να μη σταματά ποτέ η ζωή, να μην επέρχεται ποτέ το τέλος.

Ο εγκέφαλος έχει μια απίστευτα δυνατή σχέση με τη γεύση. Ίσως είναι η αγαπημένη του αίσθηση. Είναι εκείνη που τον προστατεύει από τα πικρά και τα ξινά της ζωής και εκείνος την προειδοποιεί να προτιμά τα πιο γλυκά, τα πιο νόστιμα, να αποφεύγει τα τοξικά.

Μες τα αιώνια χώματα της γης αυτής, πολύπαθους, αθάνατης και ευλογημένης δυο φωνές ψιθύριζαν μυστικά πως η μαγεία αυτού του τόπου είναι ένα δώρο των θεών στους θνητούς. Ένα δώρο που τριγυρίζει αιώνες τώρα στις παρέες των ποιητών και των ζωγράφων, ντόπιων και ξένων.

Αναρωτιόμαστε συχνά τι είναι αυτό που μας συνδέει με το υπέροχο δέντρο της ελιάς; Γιατί το αγαπάμε τόσο; Γιατί μας προκαλεί αυτή την ακαθόριστη θετική διάθεση; Γιατί αγγίζουμε τους κορμούς του και κινητοποιούνται οι αισθήσεις μας;

Η εποχή που τα brands ταυτίζονταν μόνο με την ετικέτα τους, έχει περάσει. Η ανάγκη μας για σύνδεση, για αυθεντικές αξίες που ακουμπούν και τη δική μας καρδιά, ως καταναλωτές, έχει ρίξει το πρωταγωνιστικό της φως στις ιστορίες των brands.

Σε μια φωτεινή χώρα της Μεσογείου, με ήλιο άπλετο και φως ουράνιο! Ένας τόπος, μια κουκίδα στον χάρτη, μια στάλα από Θεό, μια κουταλιά από γλυκό λεμόνι και μια χειραψία δυνατή, και ένα μεγάλο τρανταχτό χαμόγελο να τη συνοδεύει.